ODPOWIEDŹ
W razie choroby przypadającej na przełomie roku kalendarzowego, od 1 stycznia nowego roku kalendarzowego, należy wypłacać taki rodzaj świadczenia, jaki przysługiwał pracownikowi 31 grudnia poprzedniego roku.
UZASADNIENIE
Za okres niezdolności do pracy z powodu choroby ubezpieczony, w każdym roku kalendarzowym zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy z powodu choroby, które finansuje z własnych środków i dokonuje jego wypłaty, pracodawca. Zasadę tę określa art. 92 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy dalej: k.p.). Zgodnie z tym przepisem, okres wypłaty wynagrodzenia za czas choroby jest uzależniony od wieku ubezpieczonego. Ubezpieczony, który nie ukończył 50 roku życia, zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas choroby łącznie przez okres do 33 dni w roku kalendarzowym. Dal ubezpieczonego, który ukończył 50 rok życia, limit ten wynosi 14 dni.
Ważne: Limit wypłaty wynagrodzenia za czas choroby w wymiarze 14 dni przysługuje ubezpieczonemu poczynając od roku kalendarzowego następującego po roku kalendarzowym, w którym ukończył wiek 50 lat.
Przykład
Ubezpieczony ukończył wiek 50 lat 22 maja 2017 r. W przypadku niezdolności do pracy z powodu choroby w 2017 r. zachowuje on prawo do wynagrodzenia za czas choroby w wymiarze do 33 dni. W razie choroby w 2018 r. limit wypłaty wynagrodzenia za czas choroby dla tego ubezpieczonego wynosi 14 dni.
Po wypłacie wynagrodzenia za czas choroby w wymiarze 14/33 dni ubezpieczony ma prawo do zasiłku chorobowego finansowanego z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Okresy wypłaty wynagrodzenia za czas choroby podlegają sumowaniu w całym roku kalendarzowym, poczynając od pierwszej orzeczonej niezdolności do pracy. Niewykorzystane dni z przysługującego limitu 14/33 dni nie zwiększają limitu w kolejnym roku kalendarzowym. Jeżeli pracownik chorował w 2017 r. np. w sumie przez 12 dni i otrzymał z tego tytułu wynagrodzenie za czas choroby za te 12 dni, to w 2018 r. zachowuje prawo do tego wynagrodzenia w nowym limicie do 14/33 dni.
Jeżeli niezdolność do pracy z powodu choroby ubezpieczonego przypada na przełomie roku kalendarzowego, np. od 20 grudnia 2017 r. do 10 stycznia 2018 r., należy pamiętać o zasadzie, zgodnie z którą od 1 stycznia nowego roku kalendarzowego, za cały okres nieprzerwanej niezdolności do pracy, należy zawsze wypłacać ten sam rodzaj świadczenia z tytułu choroby, do którego ubezpieczony miał prawo 31 grudnia poprzedniego roku kalendarzowego.
Jeżeli zatem niezdolność do pracy z powodu choroby powstała przed 1 stycznia danego roku kalendarzowego i trwa nieprzerwanie po tej dacie, wówczas od nowego roku kalendarzowego należy wypłacać:
wynagrodzenie za czas choroby na podstawie art. 92 k.p., jeżeli 31 grudnia pracownik ma prawo do wynagrodzenia za czas choroby (wynagrodzenie to należy wypłacać nie dłużej niż przez 14/33 dni w ciągu nowego roku kalendarzowego),
zasiłek chorobowy z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jeżeli 31 grudnia pracownik ma prawo do zasiłku chorobowego (zasiłek chorobowy należy wypłacać za cały okres nieprzerwanej niezdolności, a w przypadku wystąpienia przerwy, choćby jednodniowej, po przerwie pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas choroby za okres nie dłuższy niż 14/33 dni. Okres 14/33 dni w tym przypadku liczy się od pierwszego dnia niezdolności do pracy z powodu choroby przypadającej po przerwie).
Przykład
Pracownica (wiek 32 lata) choruje od 18 grudnia 2017 r. do 10 stycznia 2018 r. Wcześniej, w 2017 r. pracownica chorowała w marcu 2017 r. przez 5 dni oraz w czerwcu 2017 r. przez 10 dni – łącznie 15 dni i otrzymała za te okresy wynagrodzenie za czas choroby przysługujące na podstawie art., 92 k.p. Ponieważ pracownica, z uwagi na swój wiek nieprzekraczający 50 roku życia, w 2017 r. zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas choroby w wymiarze 33 dni, również za okres od 18 do 31 grudnia 2017 r. (14 dni), zachowuje prawo do tego wynagrodzenia (w 2017 r. będzie to okres łączny 29 dni). Ponieważ na dzień 31 grudnia 2017 r. pracownica zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas choroby, a jej niezdolność trwa nadal bez przerwy także od 1 stycznia 2018 r., to za cały okres niezdolności od 1 do 10 stycznia 2018 r. (10 dni) zachowuje ona prawo do wynagrodzenia za czas choroby na podstawie art. 92 k.p. Okres wypłaty wynagrodzenia za czas choroby od 1 do 10 stycznia (10 dni) jest pierwszym okresem z limitu 33 dni przysługującego pracownicy w 2018 r.
Przykład
Pracownik (wiek 56 lat) choruje od 18 grudnia 2017 r. do 11 stycznia 2018 r. (25 dni) oraz od 12 do 19 stycznia 2018 r. (8 dni). Wcześniej, w 2017 r. pracownik chorował w kwietniu przez 6 dni, w maju przez 10 dni oraz w sierpniu 2017 r. przez 6 dni – łącznie 22 dni. Za okresy tych niezdolności do pracy otrzymał wynagrodzenie za czas choroby za 6 dni w kwietniu oraz za 8 dni w maju 2017 r. (łącznie 14 dni) oraz zasiłek chorobowy za 2 dni w maju i za 8 dni w sierpniu 2017 r. W związku z wyczerpaniem limitu wypłaty wynagrodzenia za czas choroby już w sierpniu 2017 r., za okres choroby od 18 do 31 grudnia 2017 r. pracownik ma prawo do zasiłku chorobowego z FUS. W związku z nieprzerwaną niezdolnością do pracy do 11 stycznia 2018 r., za okres od 1 do 11 stycznia 2018 r. pracownik również ma prawo do zasiłku chorobowego.
Przykład
Pracownica (26 lat) jest niezdolna do pracy z powodu choroby od 20 listopada 2017 r. do 19 stycznia 2018 r. Jest to jej pierwsza choroba w roku 2017. Pracownica ma prawo do następujących świadczeń:
od 20 listopada do 22 grudnia 2012 r. (33 dni) wynagrodzenie za czas choroby na podstawie art. 92k.p.,
od 23 grudnia 2017 r. do 19 stycznia 2018 r. zasiłek chorobowy.
Przykład
Pracownik (38 lat) choruje od 20 listopada 2017 r. i niezdolność ta trwa nieprzerwanie do 19 stycznia 2018 r. Za okres od 20 listopada do 22 grudnia 2012 r. pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas choroby na podstawie art. 92 Kodeksu pracy (33 dni), a od 23 grudnia 2017 r. do 19 stycznia 2018 r. ma prawo do zasiłku chorobowego. Pracownik choruje ponownie w okresie od 29 stycznia do 6 lutego 2018 r. (9 dni) i za okres tej niezdolności do pracy zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas choroby na podstawie art. 92 Kodeksu pracy. Jest to pierwsze 9 dni z limitu 33 dni wynagrodzenia za czas choroby przysługującego pracownikowi w 2018 r.
Ważne: Zasady te stosuje się również do osób odbywających służbę zastępczą oraz osób, z którymi zawarto umowę o pracę nakładczą.
Renata Tonder
Specjalistka w zakresie ubezpieczeń społecznych
Podstawa prawna: art. 92 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r. poz. 1666 z późn.zm.); art. 61 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity: Dz.U. z 2017 r. poz. 1368).
