ODPOWIEDŹ
Pracownik świadczący pracę w ramach rozkładu przewidującego przerywany czas pracy, wprowadzonego bez zachowania warunków określonych w art. 139 k.p., ma prawo do wynagrodzenia za czas przerwy w pracy. Zatem jeśli łączny czas pracy świadczony przez tego pracownika liczony łącznie z przerwą w pracy przekracza dobowo 8 godzin, wówczas ma prawo do wynagrodzenia za godziny nadliczbowe.
UZASADNIENIE
Polskie prawo pozwala na stosowanie przerywanego czasu pracy. Zgodnie z art.139 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (dalej: k.p.) jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją, może być stosowany system przerywanego czasu pracy według z góry ustalonego rozkładu przewidującego nie więcej niż jedną przerwę w pracy w ciągu doby, trwającą nie dłużej niż 5 godzin. Przerwy nie wlicza się do czasu pracy, jednakże za czas tej przerwy pracownikowi przysługuje prawo do wynagrodzenia w wysokości połowy wynagrodzenia należnego za czas przestoju.
Aby jednak nie wliczać przerwy w pracy do czasu pracy pracownikowi musi być spełniony jeszcze jeden warunek, mianowicie system przerywanego czasu pracy musi być wprowadzony w układzie zbiorowym pracy lub w porozumieniu z zakładową organizacją związkową, a jeżeli u danego pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa - w porozumieniu z przedstawicielami pracowników wyłonionymi w trybie przyjętym u tego pracodawcy. Zatem nie jest możliwe wprowadzenie przerywanego czasu pracy tylko na podstawie porozumienia pracodawcy z poszczególnym pracownikiem.
Konsekwencją niezachowania opisanych wyżej warunków wprowadzenia tego sytemu czasu pracy jest konieczność zaliczenia do czasu pracy czasu przerwy, w czasie której pracownik przemieszczał się do innego sklepu, w którym pracował. Jeśli tak liczony czas pracy tego pracownika przekracza dopuszczalny czas pracy określony w art. 129 k.p. (40 godzinny tydzień pracy), wówczas pracodawca obowiązany jest do zapłacenia pracownikowi za pracę w godzinach nadliczbowych.
Takie rozwiązanie potwierdza np. Sąd Najwyższy w swym wyroku z 2 października 2012 r. (sygn. akt II PK 311/11).
Radowsław Stępień
Adwokat, Radca prawny
Podstawa prawna: art. 129, art. 139 § 1 i 3, art. 151 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r. , poz. 1666 z późn.zm.).
