Odpowiedź
Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy dla pracownika przywróconego podlega oskładkowaniu jako przychód ze stosunku pracy.
Uzasadnianie
Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyjątkiem przychodów wyłączonych, wynagrodzenia chorobowego od pracodawcy oraz ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składki emerytalnej i rentowej do tzw. limitu 30-krotności.
Podstawy wymiaru składek nie stanowią, m.in. odprawy, odszkodowania i rekompensaty wypłacane pracownikom z tytułu wygaśnięcia lub rozwiązania stosunku pracy, w tym z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę lub rozwiązania jej bez wypowiedzenia, skrócenia okresu jej wypowiedzenia, niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy.
Do zwolnienia tego nie kwalifikuje się wynagrodzenia dla pracownika przywróconego do pracy. Nie zachodzi tu bowiem podstawowa przesłanka polegająca na definitywnym ustaniu zatrudnienia. Tymczasem pracownik po reaktywacji stosunku pracy wraca i pracę nadal świadczy. Wynagrodzenie zaś ma wypełnić lukę finansową, która powstała przez nieprawne zachowanie pracodawcy pozbawiające pracownika zarobku. Ma wyrównać płacę, jaką pracownik by uzyskał gdyby pracę świadczył. Nie ma znaczenia kwestia nazewnictwa świadczenia – wynagrodzenie/odszkodowanie.
Oznacza to, że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy wypłacone pracownikowi przywróconemu stanowi podstawę wymiaru składek.
Podstawa prawna: § 1, § 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (tekst jednolity: Dz.U. z 2017 r. poz. 1949).
