0
789
Zawarliśmy porozumienie z pracownikami o zmniejszeniu im etatów o 20%. Część z nich była objęta tym rozwiązaniem od początku maja do końca sierpnia, a pozostali – od lipca do końca listopada br. Jak w związku z tym obliczać wysokość przysługujących im świadczeń urlopowych, które nadal wypłacamy, mimo możliwości zawieszenia ich wypłat?
Wysokość świadczenia urlopowego musi być określona proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy, jakim pracownicy są objęci w dniu ustalania świadczenia.
UZASADNIENIE
Pracodawca zatrudniający na 1 stycznia danego roku kalendarzowego mniej niż 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty może zdecydować o wypłacaniu świadczeń urlopowych (art. 3 ust. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, dalej: ustawa zfśs).
W takim przypadku dokonuje wypłaty raz w roku tym pracownikom, którzy wykorzystają w danym roku kalendarzowym urlop wypoczynkowy w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. Realizuje ten obowiązek nie później niż w ostatnim dniu poprzedzającym rozpoczęcie urlopu wypoczynkowego (art. 3 ust. 5-5a ustawy zfśs).
Dotyczy to także okresu stanu zagrożenia epidemicznego/epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, jeśli pracodawca nie korzysta z zawieszenia wypłat. Ma do tego prawo na podstawie art. 15ge ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (dalej: specustawy). Musi jednak spełniać warunek spadku obrotów gospodarczych w rozumieniu art. 15g ust. 9 specustawy lub istotnego wzrostu obciążenia funduszu wynagrodzeń, o jakim mowa w art. 15gb ust. 2 specustawy.
WAŻNE: Pracodawca może zawiesić wypłatę świadczeń urlopowych maksymalnie do końca okresu stanu zagrożenia epidemicznego/epidemii.
Specustawa pozwala także pracodawcy obniżyć pracownikom wymiar czasu pracy o maksymalnie o 20% i nie więcej niż do 1/2 etatu na mocy porozumienia zawartego ze związkami zawodowymi, a gdy ich u niego nie ma – z przedstawicielami pracowników (art. 15g i art. 15gb specustawy).
Taki ruch obniża wysokość świadczenia urlopowego. Jego górny limit to wprawdzie wartość odpisu podstawowego, określonego odpowiednio do rodzaju zatrudnienia pracownika. Jednak według art. 3 ust. 4 w zw. z art. 5 ust. 2–3 ustawy zfśs, dla pracowników pracujących w warunkach normalnych lub szczególnych oraz wykonujących prace o szczególnym charakterze musi być określana proporcjonalnie do wymiaru ich czasu pracy. Jeśli zatem pracownik w chwili ustalania dla niego świadczenia urlopowego jest zatrudniony na zmniejszonym etacie z powodu koronawirusa, wysokość tego świadczenia ma być liczona adekwatnie do wymiaru tego etatu. Takie stanowisko zajął również resort pracy.
INTERPRETACJE URZĘDOWE: Jeśli pracodawca wypłacający świadczenie urlopowe skorzystał z przywołanej regulacji (art. 15g ust. 1 i 8 i art. 15gb ust. 1 specustawy – przypis autorki) i obniżył pracownikom kodeksowy wymiar czasu pracy maksymalnie o 20%, to wysokość świadczenia urlopowego byłaby ustalana z uwzględnieniem obowiązującego pracownika w dniu ustalania wysokości świadczenia, obniżonego w stosunku do kodeksowego, wymiaru czasu pracy.
Podstawa prawna: art. 3 ust. 3 i ust. 4-6 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r. poz. 1070); art. 15g, art. 15gb, art. 15ge ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.).
