Wpływ odprowadzanych przez przedsiębiorców składek ZUS na podatek dochodowy

Obowiązki związane ze składkami ZUS

Terminy płatności składek za dany miesiąc kształtują się następująco:

• do 5. dnia następnego miesiąca – jednostki budżetowe i samorządowe zakłady budżetowe,

• do 10. dnia następnego miesiąca – osoby fizyczne opłacające składkę wyłącznie za siebie,

• do 15. dnia następnego miesiąca – pozostali płatnicy.

Przedsiębiorca w tym samych terminach jest obowiązany złożyć deklaracje rozliczeniowe (ZUS DRA), imienne raporty miesięczne (ZUS RCA, ZUS RZA, ZUS RSA).

ZUS DRA - to deklaracja rozliczeniowa, w której należy wykazać rozliczenie składek oraz wypłacone świadczenia.

ZUS RCA to deklaracja rozliczeniowa dotycząca zatrudnianych pracowników (osoby ubezpieczone), służy do rozliczenia składek za pracowników na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne i/lub wypłacone im świadczenia. Rozliczenie powyższe wykazuje się w imiennym raporcie ZUS RCA. Natomiast w raporcie ZUS RCA wykazuje się za osobę ubezpieczoną podstawy oraz składki na ubezpieczenie społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne w podziale na poszczególne źródła finansowania składek.

Formularz ZUS RZA przedsiębiorca wypełnia jako płatnik składek za osoby podlegające wyłącznie ubezpieczeniu zdrowotnemu.

Dokument ZUS RSA służy do wykazania wysokości wypłaconych świadczeń oraz do wykazania przerw w opłacaniu składek za osoby ubezpieczone tj. za osoby zatrudnione.

WAŻNE: Wymienione terminy obowiązujące płatnika składek ZUS czasami wypadają w dni wolne od pracy. W takim przypadku termin płatności składek przesuwa się na kolejny dzień roboczy przypadający po tym dniu wolnym.

Przykład

Firma zatrudnia pracowników. Termin płatności składek oraz złożenia deklaracji przypada na 15. dnia każdego miesiąca. Każdego roku 15 sierpnia jest ustawowym dniem wolnym od pracy (święto). W roku 2018 płatnik miał obowiązek opłacić składki i przekazać deklaracje do ZUS najpóźniej do czwartku 16 sierpnia 2018 r. włącznie.

Kwestia uznania wpłaty składek w tych określonych terminach uregulowana jest w art. 60 § 1 Ordynacji podatkowej. Do tego przepisu odsyła art. 31 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W myśl zapisów tego przepisu, za termin dokonania zapłaty podatku uważa się: w obrocie bezgotówkowym – dzień obciążenia rachunku bankowego podatnika, rachunku podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub rachunku płatniczego podatnika w instytucji płatniczej, w małej instytucji płatniczej lub instytucji pieniądza elektronicznego na podstawie polecenia przelewu, a w przypadku zapłaty za pomocą instrumentu płatniczego innego niż polecenie przelewu, zwanego dalej „innym instrumentem płatniczym” – dzień uzyskania potwierdzenia autoryzacji transakcji płatniczej, o której mowa w art. 40 ust. 1 ustawy z 19 sierpnia 2011r. o usługach płatniczych.

W przypadku wpłaty gotówkowej za dzień wpłaty składek uważa dzień wpływu środków na indywidualne konto płatnika. Jeśli przedsiębiorca uregulował zobowiązanie w obowiązujących go terminach, a wpłata ta nie została zaksięgowana przez ZUS w tym dniu, to przedmiotowa wpłata może zostać uznana za dokonaną po terminie.

Przykład

Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą jest płatnikiem składek tylko za siebie.

We wrześniu 2018 roku termin do złożenia deklaracji oraz zapłaty składek przypadał na dzień 10. tj. w poniedziałek. Płatnik dokonał płatności z rachunku bankowego 10 września, ale po godzinie 18. Dokonana wpłata trafiła do ZUS we wtorek, tj. 11 września i z tą datą nastąpiło księgowanie w ZUS.

Pomimo, że rachunek przedsiębiorcy został obciążony 10 września, to uznanie w ZUS nastąpiło 11 września. W takim przypadku ZUS może uznać wpłatę po terminie i wówczas przedsiębiorca będzie musiał udowodnić, ze jego rachunek bankowy został obciążony w dniu 10 września, czyli wpłata została dokonana w ustawowym terminie. Wobec powyższych komplikacji należałoby składki ZUS regulować z wyprzedzeniem.

W przypadku nieterminowej wpłaty składek, należne są odsetki, za każdy dzień zwłoki w wysokości 8% w stosunku rocznym.

Trzeba dodać, że za uporczywe spóźnienia w opłacaniu składek grozi kara grzywny – płatnik, który nie odprowadza w terminie składek zarówno na ubezpieczenie zdrowotne, jak i ubezpieczenia społeczne, naraża się na karę grzywny zgodnie z art. 98 ust. 1 pkt 1a ustawy systemowej oraz art. 193 pkt 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej - w wysokości do 5000 zł.

WAŻNE: W przypadku, gdy płatnikiem jest osoba fizyczna prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, to zapłata składek na ubezpieczenia społeczne po terminie może spowodować wyłączenie tego płatnika z dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego.

Dodatkowo należy zauważyć, że w razie nieopłacenia składek lub opłacenia ich w zaniżonej wysokości, ZUS może:

• wymierzyć płatnikowi opłatę dodatkową w wysokości 100% nieopłaconych składek,

• dochodzić swoich należności w postępowaniu egzekucyjnym w administracji,

• dokonać zabezpieczenia zaległości w postaci:

  • zastawu skarbowego,

  • wpisu hipotecznego,

  • dokonać wpisu do rejestru Dłużników Niewypłacalnych,

  • dokonać wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego w przypadku osoby prawnej.

Przychody z działalności gospodarczej

Na wysokość podatku dochodowego mają wpływ przychody oraz poniesione koszy uzyskania przychodów przez przedsiębiorcę.

Pojęcie kosztu ściśle związane jest z pojęciem przychodu i pojęciem dochodu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT) jako zasadę ogólną, definiuje przychód z działalności gospodarczej jako kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości towarów, udzielonych bonifikat zwróconych i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT) nie zawiera definicji przychodu, ale określa przykładowy katalog przysporzeń stanowiących przychód. W orzecznictwie i piśmiennictwie przyjmuje się, że przychodem jest każde przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym i bezzwrotnym. Warto wskazać, że w przypadku podmiotów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób prawnych, większość przychodów będzie zwykle związana z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Dodać trzeba, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Oznacza to, że dla rozpoznania przychodu z działalności wystarczające jest, gdy przychód jest należny (a nie otrzymany jak w innych przypadkach).

Natomiast u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług tzn. że przychodem jest kwota netto, wynikająca z faktury dokumentującej sprzedaż towaru lub wykonanie usługi.

Koszty uzyskania przychodów

Zgodnie z ustawami o podatkach dochodowych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Definicję tę należy rozumieć w następujący sposób:

• koszty to wydatki przedsiębiorcy,

• wydatek można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli:

  • został poniesiony tj. faktyczne zapłacenie, wystawienie faktury, ujęcie w księgach,

  • został poniesiony tylko i wyłącznie przez podatnika,

  • celem poniesienia kosztu było osiągnięcie przychodów, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

  • dany koszt nie jest wydatkiem zaliczanym przez ustawodawcę do kosztów uzyskania przychodów.

Warunki te muszą zostać spełnione łącznie.

WAŻNE: Nie każdy wydatek przedsiębiorcy związany z działalnością gospodarczą można zaliczyć do kosztów podatkowych bowiem ustawodawca w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT i art. 16 ust. 1 ustawy o CIT wymienił wydatki, których nie uważa się za takie koszty.

Prawidłowe zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów, jest podstawową zasadą ustalania dochodu podatnika ponieważ dochodem jest nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w danym roku podatkowym.

Dochód = przychód – koszty podatkowe

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych

Zgodnie z przepisami ustawy o PIT podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych muszą połączyć przychody w źródła przychodów i pomniejszyć je o koszty uzyskania przychodów z tych źródeł i obliczyć dochody z poszczególnych źródeł. Opodatkowaniu podlega suma dochodów z poszczególnych źródeł przychodów np.:

1) źródłem przychodu jest działalność gospodarcza:

przychód z działalności gospodarczej – koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej = dochód z działalności gospodarczej

2) źródłem przychodu jest najem lub dzierżawa:

przychód z najmu lub dzierżawy – koszty uzyskania przychodów z najmu lub dzierżawy = dochód z najmu lub dzierżawy

Zatem, dochód do opodatkowania = dochód z działalności gospodarczej + dochód z najmu lub dzierżawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych

W przypadku ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten powstał. Wobec powyższego przychody uzyskiwane przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych łączą się ze sobą niezależnie od tego z jakiego źródła pochodzą. Opodatkowaniu podlega nadwyżka wszystkich przychodów nad kosztami uzyskania przychodów poniesionymi przez podatników tego podatku.

W związku z tym należy pamiętać, że prawidłowe ustalenie kosztów uzyskania przychodów jest niezbędne do wyliczenia dochodu do opodatkowania.

Podatek dochodowy należny jest do zapłaty tylko od dodatniej różnicy między przychodami, a kosztami podatkowymi. Wskutek tego obowiązek zapłaty podatku dochodowego powstanie tylko wówczas, gdy koszty poniesione w celu uzyskania przychodu będą niższe od osiągniętego przychodu.

Natomiast jeżeli wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu będą wyższe od osiągniętego przychodu, dochód nie powstanie, czego skutkiem będzie brak zapłaty podatku dochodowego przez podatnika.

Zobowiązania przedsiębiorcy związane z odprowadzeniem

 Zatrudnianie pracowników wiąże się z zobowiązaniami pracodawcy, są to m.in. wypłacanie wynagrodzeń, zapłata podatku oraz odprowadzanie składek ZUS.

Pełnie koszty zatrudnienia pracownika, przedsiębiorca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Całkowity koszt zatrudnienia pracownika, jaki ponosi pracodawca, to wynagrodzenie brutto oraz składki ZUS obciążające pracodawcę. Niemniej trzeba zauważyć, że składki ZUS w przypadku zatrudnienia pracownika podzielone są na część finansowaną przez pracodawcę oraz na część finansowaną przez pracownika.

Z wynagrodzenia pracownika brutto pracodawca ma obowiązek naliczyć, pobrać i odprowadzić składki na:

• ubezpieczenie społeczne,

• ubezpieczenie zdrowotne,

• podatek dochodowy.

dodatkowo, w związku z zatrudnieniem pracownika pracodawca ponosi również koszty związane ze składkami ZUS przez niego finansowanymi, są to:

Składki na ubezpieczenie społeczne czyli rentowe, emerytalne, chorobowe i wypadkowe,

Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

W roku 2018 procentowa wysokość składek kształtuje się następująco:

1. składki na ubezpieczenie społeczne finansowane przez pracownika pracodawcę z tytułu umowy o pracę, umowy zlecenie, pracy nakładczej wynoszą:

   • emerytalna 9,76%,

   • rentowa 2,5%,

   • chorobowa 100%.

2. składki na ubezpieczenie społeczne finansowane przez pracodawcę z tytułu umowy o pracę, umowy zlecenie, pracy nakładczej wynoszą:

   • emerytalne 9,76%,

   • rentowa 6,5%,

   • wypadkowa 100%.

Opłacane przez pracodawcę składki na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wynoszą:

• Fundusz Pracy wynosi 2,45%podstawy jej wymiaru, a składka jest finansowana w całości przez płatnika składek,

• Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wynosi 0,10% podstawy jej wymiaru, a składka jest finansowana w całości przez płatnika składek.

Kiedy powiększyć koszty uzyskania przychodu, a kiedy pomniejszyć dochód o wartość składek ZUS

Zgodnie z ustawą o PIT przedsiębiorcy opodatkowani na zasadach ogólnych lub podatkiem liniowym mogą skorzystać z jednej z dwóch metod rozliczania zapłaconych składek na ubezpieczenia społeczne:

• zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów,

• odliczyć je bezpośrednio od dochodu.

Każdy podatnik – pracodawca musi sam zdecydować w jaki sposób będzie rozliczał składki ZUS bowiem w trakcie roku nie można zmienić sposobu rozliczania tych zobowiązań.

A jaki sposób jest dla danego przedsiębiorcy najlepszy? Zainteresowany musi przeanalizować opłacalność zastosowanej metody.

Przede wszystkim należy wziąć pod uwagę wysokość osiąganego dochodu:

• jeżeli dochód osiąga wartość, taką że pozwala ona na odliczenie całości opłaconych składek na ubezpieczenie społeczne, wówczas podatnik może odliczyć od dochodu,

• jeżeli dochód jest niski, korzystniejsze może okazać się zaliczenie opłaconych składek bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu – jeśli wystąpi strata, to przedsiębiorca ma prawo rozliczyć te stratę w następnych latach podatkowych.

Opłacone składki na ubezpieczenia społeczne powiększą stratę z działalności, a co za tym idzie podatnik będzie mógł te składki rozliczyć w następnych latach podatkowych w całości.

Należy zauważyć, że przy odliczeniu składek od niskiego dochodu spowoduje, że dochód w danym okresie nie wystąpi, bądź nie będzie możliwe uwzględnienie całości składek. W takiej sytuacji nie będzie można odliczyć składek w przyszłości, ponieważ zapisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na to nie zezwalają.

Przykład

1. Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą opłaca składki ZUS na własne ubezpieczenie i ubezpieczenie pracowników.

Przychód z działalności w 2017 roku wynosił - 100 000 zł,

Koszty uzyskania przychodu w 2017 roku wynosiły – 70 000 zł,

Dochód brutto w 2017 roku wyniósł – 30 000 zł

Przy założeniu, że składki w 2017 roku wynosiły - 15 000 zł, a dochód brutto 30.000 zł, składki ZUS można odliczyć:

od dochodu tj. 30 000 – 15 000 zł = 15 000 zł podstawa do opodatkowania,

od kosztów uzyskania przychodu tj. 100 000 zł ( przychód) - [70 000 zł + 15 000 zł (koszty ogółem)]= 15 000 podstawa do opodatkowania.

2. Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą opłaca składki ZUS na własne ubezpieczenie i ubezpieczenie pracowników.

Przychód z działalności w 2017 roku wynosił - 70 000 zł,

Koszty uzyskania przychodu w 2017 roku wynosiły – 70 000 zł,

Dochód brutto w 2017 roku wyniósł – 0 zł.

Przy założeniu, że składki w 2017 roku wynosiły - 15 000 zł, a dochód brutto 0 zł odliczenie składek ZUS będzie niemożliwe, ponieważ od dochodu tj. 0 zł – możemy odliczyć 0 zł składek ZUS.

Zatem zasadnym jest zwiększenie kosztów uzyskania przychodu o składki ZUS, tj. 70 000 zł (przychód) - [70 000 zł + 15 000 zł (koszty ogółem)]= [– 15 000] strata

Należy zauważyć, że stratę tę będzie można rozliczyć w latach następnych (nie więcej jednak niż 50% straty w każdym kolejnym roku), pod warunkiem jeżeli podatnik w następnych latach osiągnie dochód do opodatkowania.

Ujęcie składek ZUS w kosztach uzyskania przychodu

Zobowiązania ze stosunku pracy stanowią koszty uzyskania przychodów pracodawcy. Składki ZUS (będące składnikiem zobowiązań wynikających ze stosunku pracy) z podziałem podmiot finansujący tj. płatników składek oraz ubezpieczonych przedstawia przykład.

Przykład

Osoba zatrudniona jest na umowę o pracę i otrzymuje wynagrodzenie:

• wynagrodzenie w wysokości wynagrodzenia minimalnego w 2018 r. wynoszącego 2100 zł,

• koszty uzyskania przychodów za miesiąc wynoszą - 111,25 zł (rocznie 1335,00 zł),

• kwota pomniejszania zaliczki na podatek dochodowy za miesiąc – 46,33 zł (rocznie 556,02 zł),

• stopa procentowa składki wypadkowej wynosi - 1,67%.

Przy założeniu, że wynagrodzenie brutto pracownika wynosi 2100,00 zł:

1. Składki na ubezpieczenia społeczne finansowane przez pracownika ( podmiot finansujący - ubezpieczony), w tym składka:

• emerytalna 9,76%, tj. 204,96 zł

• rentowa 1,5%, tj. 31,50 zł

• chorobowa 2,45%, tj. 51,45 zł

Suma – 287,91 zł

Składki na ubezpieczenie zdrowotne = wynagrodzenie brutto – suma wysokości składek na ubezpieczenie społeczne

2100 zł – 287,91 zł = 1812,09 zł podstawa do ustalenia składki zdrowotnej

Składka zdrowotna do pobrania przez pracodawcę w wymiarze 9%:

• 1812,09 zł x 9% = 163,09 zł

Składka zdrowotna do obliczenia od podatku w wymiarze 7,75 %:

• 1812,09 zł x 7,75 % = 140,44 zł

• Koszty uzyskania przychodu – 111,25 zł

Obliczenie zaliczki na podatek dochodowy:

• wynagrodzenie brutto – koszty uzyskania przychodu – składki na ubezpieczenie społeczne = podstawa do obliczenia zaliczki na podatek dochodowy

2100,00 zł – 111,25 zł – 287,97 zł = 1700,78 zł po zaokrągleniu 1701 zł,

Zaliczka na podatek dochodowy wynosi:

• 1701 zł x 18% = 306,18 zł .

306,18 zł – 46,33 zł (kwota pomniejszająca podatek za miesiąc) = 259,85 zł

259,85 zł – 140,44 zł ( składka zdrowotna) = zaokrągleniu 119 zł – wysokość zaliczki na podatek dochodowy

Kwota do wypłaty pracownikowi wynosi:

Wynagrodzenie brutto – składki na ubezpieczenie społeczne – pobrana składka na ubezpieczenie zdrowotne – zaliczka na podatek dochodowy = wynagrodzenie do wypłaty tj. 2100,00 zł – 287,91 zł - 163,09 zł – 119 zł = 1530 zł

2. Składki za pracownika finansowane przez pracodawcę (podmiot finansujący ubezpieczonego)od kwoty 2100 zł:

• składka emerytalna 9,76%, tj. 204,96 zł,

• składka rentowa 6,5%, tj. 136,50 zł,

• składka wypadkowa 1,67%, tj. 35,07 zł,

• składka na FP 2,45%, tj. 51,45 zł,

• składka na FGŚP 0,10%, tj. 2,10 zł.

Suma – 430,08 zł.

3. Ogółem koszty pracodawcy za zatrudnienie pracownika z minimalnym wynagrodzeniem wynoszą:

Wynagrodzenie brutto + składki finansowane przez pracodawcę tj.:

• 2100,00 zł + 430,08 zł= 2530,08 zł.

Trzeba zauważyć, że obie ustawy o podatkach dochodowych przewidują moment zaliczenia wynagrodzeń pracowniczych do kosztów uzyskania przychodu tzn. stanowią one koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. Tak więc wynagrodzenia co do zasady stanowią koszt okresu, za który są należne – pod warunkiem ich terminowej wypłaty.

WAŻNE: Jeśli pracodawca spóźni się z wypłatą wynagrodzenia pracownikowi, to nie uważa się za koszt uzyskania przychodu niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułu umowy o pracę. Należności te stanowią koszt uzyskania przychodu pracodawcy dopiero z chwilą ich faktycznej wypłaty lub postawienia do dyspozycji

Składki ZUS finansowane przez pracodawcę

Składki na ubezpieczenia społeczne od należności ze stosunku pracy w części finansowanej przez płatnika składek, jak również składki na FP oraz FGŚP, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który kwoty te są należne, pod warunkiem że zostaną opłacone z tytułu należności wypłacanych lub postawionych do dyspozycji:

• w miesiącu, za który są należne – w terminie wynikającym z odrębnych przepisów (czyli usus),

• w miesiącu następnym – w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony – nie później niż do 15. dnia tego miesiąca.

Jeżeli pracodawca wypłaci wynagrodzenie w tym samym miesiącu, za który jest ono należne, a jednocześnie opłaci składki do ZUS w obowiązującym go terminie, staną się one kosztami uzyskania przychodów za miesiąc, za który należne jest wynagrodzenie.

Przykład

Przedsiębiorca zatrudnił pracownika na umowę o pracę. Wynagrodzenie będzie wypłacane najpóźniej w ostatnim dniu miesiąca, za który jest należne. Wynagrodzenie za sierpień 2018 r. zostało wypłacone pracownikowi 31 sierpnia 2018 r., a składki od niego odprowadził do ZUS 14 września 2018 r. Pracodawca zaliczy wynagrodzenie wraz ze składkami do kosztów uzyskania przychodów do sierpnia 2018 r.

Należy zauważyć, że jeżeli pracodawca wypłaci wynagrodzenie w miesiącu następującym po miesiącu, za który jest ono należne, a jednocześnie opłaci składki na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych do 15. dnia tego samego miesiąca (a więc na miesiąc przed ustawowym terminem ich wpłaty do ZUS), składki również staną się jego kosztem uzyskania przychodów za miesiąc, za który należne jest wynagrodzenie.

Opłacenie składek ZUS w innym terminie spowoduje, że składki te stanowić będą koszty uzyskania przychodów pracodawcy w miesiącu ich opłacenia.

Przykład

Pracodawca zatrudnił pracownika na umowę o pracę. Wynagrodzenie będzie wypłacane w terminie do 10. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który jest ono należne. Wynagrodzenie za sierpień 2018 r. zostało wypłacone pracownikowi 10 września 2018 r., a składki od niego odprowadził do ZUS 14 września 2018 r.

Pracodawca zaliczy wynagrodzenie wraz ze składkami do kosztów uzyskania przychodów za miesiąc sierpień.

Jeżeli pracodawca wynagrodzenie za sierpień 2018 r. wypłaci pracownikowi 10 września 2018 r., a składki od niego odprowadzi do ZUS w obowiązującym terminie, tj. 15 października 2018 r. to pracodawca zaliczy wynagrodzenie do kosztów uzyskania przychodów za sierpień 2018 r., natomiast składki ZUS może zaliczyć do kosztów podatkowych za październik 2018 r.

Składki ZUS finansowane przez pracownika

Składki na ubezpieczenia społeczne oraz zdrowotne, które potrąca pracodawca z wynagrodzenia brutto pracownika zalicza się do kosztów podatkowych związanych z wypłacanymi wynagrodzeniami. Stanowią one koszty uzyskania przychodów pracodawcy w miesiącu, za który należne jest wynagrodzenie, pod warunkiem że wynagrodzenie wypłacono lub postawiono do dyspozycji pracownika w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. Jeżeli wynagrodzenie wypłacone jest po terminie, to można je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dopiero w miesiącu wypłaty wynagrodzenia.

Przykład

Pracodawca wypłaca wynagrodzenia za pracę za dany miesiąc do 10. dnia miesiąca następnego. Z datą 31 sierpnia 2018 r. ujął w księgach rachunkowych koszty wynagrodzeń za sierpień 2018 r.

Wynagrodzenie wypłacone w terminie:

Wynagrodzenie wypłacone po terminie:

WAŻNE: Składki ZUS finansowane przez pracodawcę w konsekwencji jako koszt uzyskania przychodów lub odliczenie od dochodu pomniejszają podatek dochodowy, natomiast składki ZUS finansowane przez pracownika stanowią koszty wynagrodzeń czyli są kosztem uzyskania przychodów i w rezultacie również pomniejszają podatek dochodowy.

Paulina Matuszewska

Podstawa prawna: art. 1, art. 7 ust. 1 i 2, art. 12 ust. 1 pkt 1–9, art. 15 ust. 1 i ust. 4g, 4h, art. 16 ust. 1, pkt 57 i 57a, ust. 7d ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 1036); art. 1, art. 9 ust. 1, 1a i 2, art. 14, art. 22 ust. 1 i ust. 6ba i ust. 6bb, art. 23 ust. 1, pkt 55 i 55a, ust. 3d ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 1509); art. 60 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 800 z późn.zm.); art. 40 ust. 1 ustawy z 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (tekst jednolity: Dz.U. z 2017 r. poz. 2003 z późn.zm.); art. 98 ust. 1 pkt 1a ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 108 z późn.zm.); art. 193 pkt 3 ustawy z 27 czerwca 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 1510 z późn.zm.).