0
985
Byłam zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku sekretarza powiatu. W maju 2018 r. uległa poważnemu wypadkowi, po którym do lipca 2019 r. przebywałam na zwolnieniu, korzystałam też z zasiłków i świadczenia rehabilitacyjnego. Po zakończeniu zwolnienia otrzymałam lekarskie zaświadczenie o niestwierdzeniu przeciwwskazań zdrowotnych i zdolności do podjęcia pracy biurowej. Dnia 15 lipca 2019 r. zgłosiłam pracodawcy gotowość do podjęcia zatrudnienia. Tego samego dnia otrzymałam od pracodawcy decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Czy takie postępowanie jest zgodne z prawem?
Odpowiedź
Jeżeli pracownik samorządowy zatrudniony na stanowisku urzędniczym, został zwolniony z powodu długotrwałej niezdolności do pracy, a po chorobie zgłosił zamiar kontynuacji zatrudnienia, pracodawca samorządowy ma go ponownie zatrudnić z pominięciem procedury naboru, jeżeli jest możliwość ponownego przyjęcia do pracy.
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy o .pracownikach samorządowych w sprawach nieuregulowanych w tej ustawie należy stosować odpowiednio przepisy Kodeksu pracy. Ponieważ wspomniana ustawa nie reguluje zagadnienia dotyczących środków ochrony trwałości stosunku pracy, zatem należy w tym zakresie stosować art. 53 § 5 k.p.
Zgodnie z tym przepisem, gdy po ustaniu przyczyny długotrwałej nieobecności usprawiedliwionej w pracy np. z powodu choroby, pracownik zgłasza się do pracy, pracodawca nie może dokonać rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika. A jeżeli już do takiego rozwiązania dokona, a pracownik w przeciągu 6 miesięcy od zakończenia zatrudnienia, zgłosi chęć powrotu do pracy niezwłocznie po ustaniu przyczyny nieobecności, pracodawca ma go w marę możliwości ponownie zatrudnić.
Ponowne zatrudnienie pracownika jest ustawowym obowiązkiem pracodawcy, którego niespełnienie rodzi po stronie pracownika roszczenie o nawiązanie stosunku pracy i odszkodowanie za czas pozostawania bez pracy, dochodzone na drodze sądowej. Zdanie takie wyraził w uchwale z 10 września 1976 r. Sąd Najwyższego (sygn. akt I PZP 48/76).
Ważne
Ponowne zatrudnienie w trybie art. 53 § 5 k.p. nie musi nastąpić na poprzednich warunkach, jak gwarantuje to art. 45 i 56 k.p. pracownikowi przywróconemu do pracy. Pracodawca nie ma więc obowiązku zatrudnienia pracownika na poprzednich warunkach, w szczególności na tym samym stanowisku i za niemniejszym wynagrodzeniem. Ponowne nawiązanie stosunku pracy następuje bowiem na innych zasadach niż przywrócenie do pracy.
Pracownik zgłaszający powrót do pracy w trybie art. 53 § 5 k.p. nie może być traktowany na równi z innymi osobami ubiegającymi się o zatrudnienie i nie można wobec niego stosować tych samych kryteriów naboru.
Postępowanie takie powodowałoby, że w efekcie pracowników zgłaszających powrót do pracy nie byłby. Jeśli zatem pracodawca dysponowałby chociaż jednym wolnym stanowiskiem, na którym pracownik, który zgłosił chęć powrotu do pracy, z uwagi na swoje kwalifikacje zawodowe, mógłby być zatrudniony pracodawca musi go zatrudni. Jest to zgodne z przepisami Kodeksu pracy.
Słuszności takiego stanowiska potwierdza wyrok Sądu Najwyższego z 21 marca 2019 r. (sygn. akt II PK 248/17).
Podstawa prawna: art. 5 i art. 45, art. 53 § 5, art. 56 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 1040); art. 43 ust. 1 ustawy z 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. poz.1260 z późn.zm.).
