Do jakiego wieku dziecka przysługuje przerwa na karmienie piersią i jakie przerwy w pracy przysługują z tego tytułu

Odpowiedź

Pracownicy przysługuje:

• w dniach, w których pracuje 6 godzin – jedna przerwa na karmienie dziecka,
• w dniu, w którym pracuje 2 godziny – przerwa na karminie dziecka nie przysługuje.

Należy podkreślić, że Kodeks pracy nie określa granicy wieku dziecka. Zatem, pracodawca może zażądać aktualnego zaświadczenia lekarskiego stwierdzającego, że pracownica karmi dziecko w sposób naturalny. Dodać trzeba, że pracodawca może zażądać aktualnego zaświadczenia lekarskiego, z którego będzie wynikała, że pracownica karmi dziecko w sposób naturalny.

Uzasadnienie

W myśl zapisów Kodeksu pracy pracownica karmiąca dziecko piersią ma prawo do dwóch półgodzinnych przerw w pracy wliczanych do czasu pracy. Pracownica karmiąca więcej niż jedno dziecko ma prawo do dwóch przerw w pracy, po 45 minut każda. Przerwy na karmienie mogą być na wniosek pracownicy udzielane łącznie.
Podkreślić trzeba, że pracownicy zatrudnionej przez czas krótszy niż 4 godziny dziennie przerwy na karmienie nie przysługują. Jeżeli czas pracy pracownicy nie przekracza 6 godzin dziennie, przysługuje jej jedna przerwa na karmienie. Dodać także należy, że ustawodawca nie określił w jaki sposób pracownica powinna zawnioskować o udzielenie jej przerw w pracy w związku z karmieniem dziecka w sposób naturalny. Wobec tego, że przerwa na karminie dziecka jest prawem pracownicy, to zadaniem matki dziecka jest złożenie oświadczenia, że karmi dziecko i zgłoszenie pracodawcy o korzystaniu z tego prawa, ze wskazaniem imienia i nazwiska dziecka, wieku oraz w jaki sposób będzie korzystała z tego prawa. Oznacza, to przerwy na karmienie, odpowiadające przysługującemu czasowi na karmienie, mogą być wykorzystywane w pracy lub pracownica może później rozpoczynać pracę bądź wcześniej skończyć pracę. 
Zatem, pracownica powinna złożyć pracodawcy odpowiednie podanie, a gdy pracodawca tego zażąda przedłożyć również zaświadczenie lekarskie od lekarza potwierdzające fakt naturalnego karmienia dziecka.

Przykład
Pracownica jest zatrudniona na cały etat. Złożyła pracodawcy oświadczenie, że jest matką karmiącą naturalnie i że przysługujące jej 30 minutowe przerwy na karmienie będzie wykorzystywała w ten sposób, że o 1 godzinę będzie kończyła pracę wcześniej. 
Pracownica pracuje na cały etat wobec tego przysługują jej dwie przerwy po 30 minut.

Przykład
Pracownica jest zatrudniona na cały 1/2 etatu. Złożyła pracodawcy oświadczenie, że jest matką karmiącą naturalnie i że przysługującą jej 30 minutową przerwę na karmienie będzie wykorzystywała w ten sposób, że o 30 minut będzie kończyła pracę wcześniej. 
Należy podkreślić, że jeżeli pracownica pracuje 4 godziny i więcej przysługuje jej jedna 30 minutowa przerwa na karmienie.

Zauważyć trzeba, że liczba przerw na karmienie oraz czas ich trwania są uzależnione od dobowego wymiaru czasu pracy pracownicy. Jeżeli czas pracy takiej pracownicy nie przekracza 6 godzin dziennie, to przysługuje jej prawo do jednej przerwy na karmienie dziecka w wymiarze 30 minut. W sytuacji, gdy czas pracy jest wyższy niż 6 godzin dziennie, to pracownica ma prawo do 2 przerw na karmienie. Także osoba zatrudniona w wymiarze 4 godzin na dobę posiada uprawnienia lecz tylko do jednej przerwy na karmienie. Natomiast pracownica pracująca przez czas krótszy niż 4 godziny dziennie nie ma w ogóle prawa do przerwy na karmienie dziecka.
Podkreślić także należy, że przerwy na karmienie dziecka wliczają się do czasu pracy pracownicy, a co za tym idzie za czas trwania przerw pracownica zachowuje prawo do wynagrodzenia bowiem zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 29. maja 1996 r. za czas niewykonywania pracy, gdy przepisy przewidują zachowanie przez pracownika prawa do wynagrodzenia, stosuje się zasady obowiązujące przy ustalaniu wynagrodzenia za urlop, z tym że składniki wynagrodzenia ustalane w wysokości przeciętnej oblicza się z miesiąca, w którym przypadło zwolnienie od pracy lub okres niewykonywania pracy. 

 

Podstawa prawna: art. 187 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz.U. z 2020 r. poz. 1320); § 5 rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 25 maja 1996 roku w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (tekst jednolity: Dz.U. z 2017 r. poz. 927).