0
991
Pracownik był zatrudniony jak pracownik biurowy od 17 września 2012 do 30 września 2013 r. i druga umowa od 1października 2013 r. do 30 września 2018 roku. Z upływem terminu 30 września 2018 r. umowa została rozwiązana. Czy mogę zatrudnić tego pracownika od marca 2019 r., aby umowa nie przekształciła się w umowę na czas nieokreślony? Czy zmiana stanowiska pracy spowoduje, że 33 miesiące będą liczone od początku? Proszę o wyjaśnienie tych kwestii.
Odpowiedź
Obecnie nie ma tzw. czasu wyczekiwania, który powodowałby przerwanie ciągłości w zawieraniu kolejnej umowy na czas określony. Zawarcie kolejnej umowy na okres dłuższy niż 1 miesiąc automatycznie spowoduje, że taka umowa zawarta na czas oznaczony z mocy prawa przekształci się w umowę po pracę zawartą na czas nieokreślony. Od 22 lutego 2016 r. do 30 września 2018 r. upłynęło łącznie 31 miesięcy i 8 dni.
Sposobu liczenia okresu dotychczasowego zatrudnienia nie zmieni fakt zatrudnienia pracownika na innym stanowisku niż dotychczasowe, ponieważ przepisy wprost wskazują na tożsamość stron stosunku pracy (pracodawcę i pracownika), a nie na rodzaj wykonywanej pracy.
Uzasadnienie
Zgodnie z art. 251 Kodeksu pracy (w brzmieniu od 22 lutego 2016 r.) okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekraczać trzech.
Jeżeli okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony jest dłuższy niż okres, o którym mowa w zdaniu wcześniejszym lub jeżeli liczba zawartych umów jest większa niż liczba umów określona w tym przepisie, uważa się, że pracownik, odpowiednio od dnia następującego po upływie okresu, o którym mowa, lub od dnia zawarcia czwartej umowy o pracę na czas określony, jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.
Tej zasady 33 miesięcy nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas określony:
-
w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
-
w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym,
-
w celu wykonywania pracy przez okres kadencji,
-
w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie
- jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.
Warto podkreślić, że na mocy art.14 ust. 4 ustawy z 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw do umów o pracę na czas określony, trwających w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy (czyli od 22 lutego 2016 r.), stosuje się art. 251 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, jednakże do okresu zatrudnienia, o którym mowa w tym przepisie, wlicza się okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony przypadający od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, a trwająca w tym dniu umowa o pracę na czas określony jest uważana za pierwszą umowę w rozumieniu art. 251 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą albo za drugą umowę w rozumieniu tego przepisu, jeżeli została zawarta jako druga umowa w rozumieniu art. 251 ustawy zmienianej w art. 1 w dotychczasowym brzmieniu.
Oznacza, to że w przypadku opisanym w pytaniu do ciągłości zatrudnienia bierze się jedynie tę ostatnia umowę, która trwała od 1 października 2013 r.
Podstawa prawna: art. 25 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r. poz. 917 z późn.zm.); art.14 ust. 4 ustawy z 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1220).
