Odpowiedź
Nieobecność w pracy z powodu niemożności jej wykonywania w związku z wydaną decyzją przez Państwowego powiatowego inspektora sanitarnego o poddaniu się kwarantannie należy traktować jak niezdolność do pracy z powodu choroby.
Zatem, zgodnie z zasadami ogólnymi związanym z niezdolnością do pracy z powodu choroby, temu pracownikowi przysługuje wynagrodzenie chorobowe bądź zasiłek chorobowy.
Uzasadnienie
Obowiązek poddania się kwarantannie wynika min. z decyzji państwowego powiatowego inspektora sanitarnego lub państwowego granicznego inspektora sanitarnego. Obowiązek ten nakłada się na osobę:
- zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną,
- osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną lub
- osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego.
Osoby, które były narażone na chorobę zakaźną lub pozostawały w styczności ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego, a nie wykazują objawów chorobowych, podlegają obowiązkowej kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu, jeżeli tak postanowią organy inspekcji sanitarnej przez okres nie dłuższy niż 21 dni, licząc od dnia następującego po ostatnim dniu odpowiednio narażenia albo styczności.
Podkreślić należy, że stosowanie do art. 92 ust. 1 pkt 1 Kodeksy pracy za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia – trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego – pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu. Wynagrodzenie chorobowe, oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy.
Za czas niezdolności do pracy trwającej łącznie dłużej niż 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia, trwającej łącznie dłużej niż 14 dni w ciągu roku kalendarzowego, pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy na zasadach określonych w odrębnych przepisach.
Na podstawie art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 1a ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Na równi z niezdolnością do pracy z powodu choroby traktuje się niemożność wykonywania pracy:
- w wyniku decyzji wydanej przez właściwy organ albo uprawniony podmiot na podstawie przepisów o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi;
- wskutek poddania się obowiązkowi kwarantanny, o której mowa w przepisach o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.
Miesięczny zasiłek chorobowy wynosi 80% podstawy wymiaru zasiłku, za okres pobytu w szpitalu wynosi 70% podstawy wymiaru zasiłku.
Miesięczny zasiłek chorobowy za okres pobytu w szpitalu od 15 do 33 dnia niezdolności do pracy w roku kalendarzowym w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia, wynosi 80% podstawy wymiaru zasiłku.
Zasiłek chorobowy przysługuje za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy. Przy ustalaniu prawa do zasiłku chorobowego lub jego wysokości okres jest oznaczony w miesiącach, za miesiąc uważa się 30 dni.
Zatem, pracownikowi , który został poddany kwarantannie, należy wypłacić wynagrodzenie chorobowe, jeśli czas niezdolności do pracy pracownika nie przekroczył łącznie w ciągu roku 33 lub 14 dni. Jeśli, zaś czas niezdolności pracownika przekroczył w ciągu roku 33 dni lub 14, to wówczas pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy.
Podstawa prawna: art. 92 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz.U. z 2020 r. poz. 1320); art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 i 1a, art. 11 ust. 1, 1a, 1b ustawy z 25 czerwca 1999 r. oświadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity: Dz.U. z 2020 r. poz. 870); art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 1 i 2, art. 5 ust 1 pkt 1f ustawy 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (tekst jednolity: Dz.U. z 2019 r. poz. 1239 z późn.zm.).
